میگفت:"فلانی رو نگاه!سهمیه داره اومده پزشکی.وگرنه اون که اصلا قبول نمیشد.من میدونم!"
میگفت:"دختر زری خانم خیاط هست،اونی که تو مجلسِ پریشب،لباسش خاکستری بود،یه شالم داشت،اومده به من میگه بچه ها خوبن؟!منظورشو من فهمیدم!"
میگفت:"من با فلانی که مشکلی ندارم!اومدم بهش سلام کنم،روشو کرد اون ور!من میدونم چرا جواب نداد!"
میگفت و میگفت و میگفت!
فقط کم مانده بود جلوی خودم،غیبتم را بکند و بگوید:"من میدونم چرا غیبتتو کردم!"
امان از این آدم ها...
دلم خوش است به ناخن های لاک زده ام.به موهای بهم ریختهِ قهوه ایم.که هرچه تلاش کنم،نتوانم گره کورش را باز کنم.
به دعوا کردن های با خواهر و قهرهای بعدش.که خودش بیاید منت کشی و سوال از کپی پیست های یاد نداشته اش!
به خنده های از ته دلم به حرف های برادر!که سرکارم بگذارد با شیرینی های ناپلئونی ِ نگرفته اش!
به دل سوزی های خواهر بزرگم.مدام زنگ بزند از راه دور که"گفتی نتایجت کی میاد؟"
به ناز کردن هایم برای مادر.که بیاید بگوید سرت را بگذار روی پاهایم تا مثل بچگی ات،لوس کنی خودت را برایم.
به پریدن های باشتابم به سمت بابا،وقتی می آید.که بروم وسایلش را از دستش بگیرم و ماچش کنم و او هم قربان صدقه ام برود و بگوید:"دخترِ عسلِ من!چایی داریم؟"
همین یعنی زندگی!بیشتر نمیخواهم.که مارا همین قدر بس است...
دستانش را به هم میمالید.معلوم بود حسابی استرس دارد.رفت تا آبی نوشیده باشد.هنوز لیوان در دستش بود.حتی فکرش را هم نمیکرد این روز را ببیند.از زن جماعت،بدش می امد.بار ها عنوان کرده بود در مجالس زنانه.علی رغم زیباروییَش،دخترانِ فامیل،توری پهن نکرده بودند برایش.
بالاخره دعاهای مادر گرفت.عاشق شد.در رویایش هم نمی دید عاشق "رویا"شود.دیوانه وار دوستش داشت.همه به عشقشان غبطه میخوردند.رویایی بود برای خودش!
یک سال از ازدواجشان گذشت اما خبری نشد...دوسال،سه سال،پنج سال...
میگفت:مهم نیست.از پرورشگاه میگیریم.اما ته دلش،راضی نبود.بچه خودش را میخواست.بااین حال صبر کرد پای عشقش.بعد از هشت سال،رویایش باردار شد!درپوست خودش نمیگنجید.به زمین و زمان شیرینی میداد.بیش از پیش عاشقش شده بود.لیوانِ آب را بالا برد.چند قطره نوشید.دکتر از اتاقِ زایمان بیرون آمد.
"خداروشکر کنید.بچه سالمه اما..."
لیوان از دستش افتاد.سرش میچرخید.به این فکر میکرد که اگر از پرورشگاه بچه میگرفت،هم "رویا"یش را داشت و هم...
پ.ن:همین طوری اومد به ذهنم...
نمیدونم کدوم بشری ساعت 4 صبح الی 6:30 دقیقه،داشت غیبتم رو میکرد!
آخه بشر!وقت از این بهتر نبود گیر بیاری؟؟
باز منِ بیکار،از 6:31 تا 7:52 داشتم فکر میکردم و با خودم میگفتم:یعنی کی میتونه باشه؟؟:|
مامان:رفیعه!بزن شبکه تهران،الان به خانه برمیگردیم شروع میشه.
من:وای!نه توروخدا.من از این برنامه متنفرممممم:|
مامان:یک چیزیَم میخواستم ببینم،نذارین،خب؟؟
(من در حالیکه زیر لب زمزمه میکنم):آخه همیشه همینو میگین...(ادامه میدم):چشم!اینم شبکه تهران.
مامان:زیادش کن!
من:تا 30 خوبه؟؟
مامان:اره!برو یه قلم کاغذم بیار.
من:میخواین نکته های طلایی مجریاشم بنویسین.هوم؟؟
مامان:میری یا برم؟؟
(دراین لحظه مادر نیم خیز میشوند)
من:نع نع.الان میرم.فقط یه چیزی.شما این غذاها که زحمت میکشین و یادداشت میکنین،جوهر خودکار و کاغذ و اینا مصرف میکنین،واقعا درست میکنین برامون دیگه؟؟
(در این لحظه صدای تی وی از 30 به 50 افزایش میابد!)
****
روز بعد...ناهار:پلو مرغ شام:پلو مرغ های ظهر+کوکو
روز بعدش...ناهار:پلو خورش کرفس شام:پلو خورش های باقی مانده+کوکوی دیشب
روز بعد ترش...ناهار:پلو قیمه شام:پلو قیمه های دیشب
یک هفته بعد...ناهار:چلو گوشت شام:املت
یک ماه بعد...ناهار:پلو مرغ شام:پلو مرغ های ظهر+کوکو
و...
چند نفر خوش حال داریم تو کوچمون،فال این لاو فوتبالن!
در روز سه بار،هربار به مدت هشت ساعت(!)تو کوچه فوتبال بازی میکنن.
یه فغان هایی ام میکشن که رضازاده وقتی وزنه رو میبرد بالا،نمیکشید!
باد و بارون و طوفان و زلزله و خلاصه عوامل طبیعی و انسانی مانعشون نمیشن!
****
همین الان متوجه شدم یکیشون از شدت بی خوابی،جان به جان آفرین تسلیم کرد!
امروز خعلی خوب بود.با بچه ها تو مدرسه کلی عکس گرفتیم.
البته من همش شکلک درمیاوردم و عکسارو خراب میکردم!
ولی فهمیدم اگه شکلک درارم،قیافم بهتر میشه!
تو مترو هم ترکوندیم.خلوت بود خدارو شکر...
اما یه صحنه من از شدت خنده غش کرده بودم و به خاطر یه مسئله ای(!)روی زمین نشستم.رومم به دیوار بود.یهو دیدم احمقا ساکت شدن!
برگشتم،دیدم یه پسره داره از پله ها میاد پایین،با لبخند!:|
هیچی دیگه!منم طبیعیش کردم،به بروبچ گفتم:من از بچگی وقتی روی زمین نون میبینم،خم میشم تا بَرِش دارم!
فکر کنم این تابلوتر بود!
امروز کلی اتفاقای خوب واسم افداد.ی دوست زحمت کشید و وبلاگمو راه انداخ.کاش دوستام یاد بگیرن،کاش دوستام این بامعرفتیا رو بیان یاد بگیرن!دوستایی ک ی روز تمام وجودم بودن،هر لحظه و هر ثانیمو با اونا بودم اما...
پ.ن:ممنونتم زهرا جان ی دنیا
