بیاید قبول کنیم که آدم ها وقتی به یه حدی از صبر و تحمل رسیدن و اون حد رو رد کردن ، این حق رو دارن که عصبانی بشن. زمانی که عصبانی شدن ، شما "باید" این حق رو بهشون بدید که ممکنه دست به خریت بزنند .دست به خریت بزنند و بعد پشیمون بشن . اما بیاید قبول کنیم که پشیمونی صرف، فایده نداره .بیاید قبول کنیم که میشه ایستاد ،میشه جنگید و میشه همه چی رو از نو درست کرد . بیاید قبول کنیم که همونطور که در زندگی هممون ، صبر هست ، به همون اندازه هم عصبانیت هست ! و به همون اندازه ی صبر و عصبانیت ،خریت ! دوزش ممکنه فرق کنه فقط. اونم به فراخور زمان و شدت هر کدوم.
بیاید به خاطر خریت های ریز و درشتمون ،خودمون رو ویران نکنیم که به والله ارزش نداره .
بیاید یاد بگیریم از خریت هامون، چطور " درس بگیریم". نه اینکه هی تکرار کنیم و گند بزنیم به زندگی مون...
● به یک نفر جهت یادآوری این متن ، به خودمان ، نیازمندیم!
