این پست باید خیلی قبل تر از این ها نوشته می شد ولی کاهلی شخص بنده،مانع می شد هر دفعه و مشکلاتم هم مزید علت!
همه ی ما،دوستانی داریم.حالا یه عدمون بیشتر،یک عدمون هم کمتر.ولی داریم!هیچ فردی نمیتونه ادعا کنه که از ازل تنها بوده و هیچ دوستی نداشته!!ولی جنس دوستان مجازی،با حقیقی متفاوته!منکر این نمیشم که حقیقی ها،خوب نیستند یا امثالهم...اما دوست مجازی،با اینکه شاید تورو از نزدیک ندیده یا حتی صدات رو نشنیده باشه،ولی از خیلی دوستانِ حقیقی،با معرفت تره و از خیلی های دیگه،نزدیک تر!!
چی میتونه لذت بخش تر از این باشه که در بدترین شرایط روحی قرار داری و هیچ کسی هم نیست تا باهاش حرف بزنی تا بلکه یه ذره آروم شی یا حتی خالی!بعد دوست مجازیت بیاد بگه"سلام رفیعه!اصل حالت چطوره":)) بعد بشینی باهاش ساعت ها حرف بزنی و حرف بزنی و حرف بزنی.اونم ساعت ها گوش بده و گوش بده و گوش بده و هیچ کدومتون از این حرف ها و گوش دادن ها خسته نشین؟!
این دوست تنهام نذاشت وقتی همه تنهام گذاشتن:) با وجود اینکه شاید سرش از خیلی های دوروبرم شلوغ تر باشه ولی موند و همچنان نگرانمه و دل سوزم:))
آرزو میکنم همه از این قبیل دوستان داشته باشن تا پشتشون گرم بمونه تا ابد...
+کم نیستن این دوستان.امثال نگار و وانیا و فائزه زیادن:))) روی ماه تک تکتون رو میبوسم و بهترین ها رو براتون آرزو دارم...
