طاقچه

بچه که بودم،کارم شده بود غبطه خوردن به موهای بلندِ بافته شده ی دوستام!اصلا وقتی بچه ای رو میدیدم که موهاش بلنده و خرگوشی بسته،یه حالی میشدم که قابل وصف نیست!شاید بشه اسمشو گذاشت حسادت.آره فکر کنم حسودیم می شد!
حتی وقتی به مادرم میگفتم:"من مویِ بلند دوست دارم"،میگفت:"بذار هر وقت بزرگ شدی اون وقت موهات رو بلند کن..."

بزرگ شدم.بیست و اندی ماهه!امروز و فردا اما،با موهایِ بلندِ تا کمر بافته شده ام،باید خداحافظی کنم.آخه مراحل شیمی درمانیم نزدیکه...